Drugs en dancefeesten horen bij elkaar

Vorige maand sijpelde er een eigenaardig persbericht van de Gemeente Amsterdam door de kolommen van 'slands kranten: "Op een dance event horen geen drugs," was de uitkomst van een overleg tussen overheid, politie en de organisatoren van dansfeesten.

Het heeft iets schattigs, dat statement. Het staat vol met voorbeelden van ijdele hoop, plichtmatig moralisme, en haast koddige vastberadenheid. De overheid denkt dat het iets aan drugs moet doen, de politie volgt de politieke bevelen op, en de organisatoren spelen voor de show het spelletje mee omdat ze bang zijn dat ze anders hun eigen ruiten ingooien.En dus is het resultaat een geestig persbericht waarin staat dat drugs en dansfeesten niet bij elkaar horen. Wie ooit is binnengeweest op een feestje in Amsterdam ziet in hoe schattig die overtuiging is, en kan ongetwijfeld het volgende be-amen: Zeggen dat drugs niet op een dansfeest horen, is als zeggen dat ijs niet wenselijk is bij een schaatswedstrijd.

Neem nou het gebruik van de woorden "omdat" en "moeten" in deze twee zinnen: "De politie [constateert] op een aantal van deze feesten openlijk drugsgebruik, bezit en handel van ook harddrugs. Omdat dit in strijd is met de Opiumwet en de APV, zal de overheid hiertegen moeten optreden."

Je krijgt bijna te doen met ze. Ok, lijkt de gemeente te zeggen, wij hebben er eigenlijk ook geen zin in, maar het is nou eenmaal de wet, dus laten we dan maar doen alsof het ons daadwerkelijk interesseert. De organisatoren moeten dan ook maar, want anders kunnen ze binnen dit spel hun vergunning verliezen, of blijven de sponsoren weg.

Witte vingers
Moet ik het de gemeente en politie dan maar duidelijk maken? Vooruit: Op vrijwel elk dansfeestje waar ik kom, zie ik mensen grinnikend hun pillen verstoppen zoals dat vroeger met spiekbriefjes ging. De bezoekers likken elkaars bepoederde MDMA-vingers af, terwijl een langsstuiterende dansertje met wijde pupillen vraagt of "ie nog lekker gaat", waar het antwoord meestal is dat ie "fucking lekker gaat". Vervolgens kan je een witte vinger halen op de toiletrolhouder in de WC. (Een simpele veeg is binnen dit experiment voldoende). En is uiteindelijk te zien hoe er bij de bar slechts sporadisch bier over de toonbank gaat, getuige ook de waterflesjes van het dansend publiek.

Ik bediscussieerde nog met m'n vrienden of drugs nu soms het doel zijn of het middel, en inderdaad kwamen we tot de conclusie dat het toch het laatste was. Drugs worden gebruikt als smeerolie om een zo vet mogelijke avond te hebben, als ontlading van een drukke week, danwel als de opvulling van een leeg bestaan. XTC is nauwelijks meer weg te denken uit het Amsterdamse uitgaansleven. In kroegen en meer algemene danstenten als de Paradiso of de Melkweg is het misschien wat minder, behalve met Nieuwjaar of Koninginnedag misschien, maar op feestjes op de NDSM-werf, bij Studio 80 of op krakerige goa-parties staan er meestal meer mensen strak dan dat er dronken zijn.

Op grotere dansfeesten als Loveland, Awakenings en Sensation kom ik zelf wat minder vaak, maar de koortsachtige zoektochten van de bezoekers naar pillen in de week voorafgaand aan de feesten laten er weinig twijfel over bestaan. De controle bij de deur is meer een ritueel waar je omheen moet werken.

Misschien is het moeilijk voor te stellen als je belevingswereld niet verder reikt dan een pilsje in het bruine café op de hoek, iets waarvan ik veel ambtenaren bij de gemeente Amsterdam verdenk. Maar ik kan ze verzekeren dat er van donderdagavond tot maandagochtend vele kleine Sodommetjes en Gomorra'tjes binnen de gemeentegrenzen liggen. (Voor de doorzetters ook buiten die tijden.)

Drugsvrij?
Wat merk je als bezoeker verder van deze samenwerkingsacties? Neem nou het "Voltt loves summer festival", afgelopen augustus. Daar stond de leus "Voltt is drugsvrij!", met daaronder een doos voor "drugs en wapens". Er lag niet meer dan een zakje wiet, een opgerookte joint en een bot broodmes in. En terwijl ik daar een beetje lacherig bij stond te gapen, rende achter mij twee broeders met brancard het terrein af. De hitte en de drugs waren de jongen teveel geworden. (Hij was er redelijk snel bovenop, leerde navraag bij de politiepost.)

Zijn het jongens als op die brancard die het grootste probleem vormen voor de overheid? Ik kan het me moeilijk voorstellen. Als het namelijk écht om de gezondheid van de bezoekers zou gaan, dan zou al die moeite beter gestoken kunnen worden in een permanente zorgpost op het Leidseplein of het terugbrengen van pillentestlocaties. (Maarja, dat mag van Den Haag niet meer.) Teveel pillen slikken klinkt heel eng, maar met xtc gebeuren veel minder ongelukken dan met alcohol. Dat is inmiddels al een cliché, maar waarom dan toch zo'n naïef, zinloos en geldverslindend repressief beleid?

Drugs horen bij Amsterdam, en xtc en mdma zullen waarschijnlijk voorlopig nog wel hot blijven. Dat kan je sociaal onwenselijk vinden, maar ik ken een grote groep feestende mensen die het daarmee oneens is.

Het erkennen van de realiteit, is misschien een eerste stap:
1. Drugs zijn overal.
2. Er is een grote markt voor.
3. Daar doet een verbod niks tegen.

Goed stuk van ene Thijs Roes (goede naam ook!)
Bron: Amsterdam Centraal