House the way of living

Een tanker vaart langs. De hekgolven veroorzaken een trilling in het schip waarin ik mij bevind. Mensen vallen om, maar de muziek gaat door. Reeds een aantal uren geniet ik van de allerbeste geluiden die de hedendaagse technomuziek te bieden heeft. Het tikkende geluid van de Hi-Hats blijft tot in den eeuwigheid doorgaan, de synths hypnotiseren mij en na een korte pauze weet ook de bass zich wederom een weg tussen het orgasme aan geluiden te banen. Ik weet zeker dat toen de oermensen de knuppel hadden uitgevonden, dit het eerste geluid was dat zij creëerden. Ik doe mijn ogen open en kijk recht in het gezicht van David, een oud-collega. David is een jongen waarmee ik tijdens mijn vorige loopbaan het minst gesproken heb van al mijn collega's, maar nu is hij mijn allerbeste vriend. David glimlacht, David knikt, sluit zijn ogen en steekt een hand in de lucht. We zijn beiden verrast door elkanders aanwezigheid. We begrijpen elkaar, want we delen dezelfde passie.

Ik zat vroeger op een gymnasium, het beste van het land zeggen velen. Een school waar je werd gestimuleerd vooral jezelf te zijn, een school waar je geen vast stramien werd opgelegd. Jaren heb ik gedacht dat ik beter naar een "normale" school had moeten gaan, waar mij duidelijk zou zijn gemaakt dat ik niets voorstelde en hard zou moeten werken om iets te bereiken. Dat iets was nou precies het gene dat op mijn gymnasium vervloekt werd: Huisje, boompje, beestje. God! Wat werd ik later jaloers op die mensen die snel afstudeerden en huis, boom en beest op de kop tikten, terwijl ik en mijn gymnasiummaatjes zuur, depressief en doelloos vat op het leven probeerden te krijgen. Och! Had ik maar een vieze, vlassige mat haar in mijn nek, een grote bek, een zusje genaamd Mandolein, een werkster, een overhemd, units en een dikgevulde portemonnee vol met centen verdiend in mijn eigen zaak. Wat mijn zaken zouden zijn, zou niet uitmaken. Overdrijven is kunst en alleen maar zeggen dat je je eigen zaak heb, is dan ook voldoende voor een spijkerdichte sociale identiteit binnen die kringen.

De boot schommelt verder. Het is inmiddels vier uur en ik ga kapot aan de muziek. Intellectual Techno noemen ze het. Een Dj met de florisante naam "man zonder schaduw" betreedt het podium en weet mij naar nog hogere hoogten te brengen. Polysynths, monosynths en meer en meer Bass bereiken mijn hippocampus. (Voor de nieuwkomers: wacht in ieder geval tot 1m20 en je hebt een heeeeeel klein idee van wat ik bedoel.



Jarenlang probeerde ik mijn weg te vinden binnen de vele subculturen die Amsterdam rijk is. Ik heb gehangen met de echte Amsterdammers, die op de een of andere manier altijd boven je proberen te staan door met allerhande, ongevraagde adviezen op de proppen te komen. Het feit dat ieder advies begint met: "Neem van mij aan! Begin nooit aan....." verklaart altijd binnen zeven woordjes alle rimpels, gaatjes en putten in respectievelijk hun uiterlijk en geheugen. Ik heb gehangen met de kunstzinnigen, geluisterd naar hun oersaaie verhalen, gekeken naar toneelstukken vol met rondspartelende, naakte method-acteurs en "gefilosofeerd" over het iets dat er is (kots). Ik heb gehangen met de zogenaamde muffe toeristen, waarvan het altijd lijkt alsof ze hun grootmoeders vloerkleed als jurk gebruiken en zoveel joints roken dat ze nooit eten. De muffins wisten mij ook altijd te vertellen dat Amsterdam het beste oord op aarde was en dat ik maar niet moest proberen om naar één van hun landen te emigreren, omdat het daar een levende hel was. Des te kutter dus als je je niet senang voelt in Amsterdam.

Waarom had ik toch nooit definitief voor het kakleven gekozen? Ik had alles mee. Ik droeg ralph-lauren shirts met een kekke Kaki-broek eronder, had vassig haar dat best door had kunnen groeien tot mijn nek en was ook nog eens aardig dik. Waarom heb ik niet gekozen voor dat lekkere veilige wereldje in het noorden van Den Haag, ver weg van het schorum, trouwen met een Marie-Louise, vervolgens een zoon (Frederik) en een dochter (Ferial) klaarwippen om verder de rest van mijn leven een ton euro's te verdienen en zeggen dat ik twee ton verdien. Waarom moest ik zonodig denken dat er meer in het leven zat? Waarom was ik niet gewoon tevreden met het oppervlakkige, doch belonende leventje dat mij kant en klaar aangeboden werd. Waarom had ik toch altijd dat onbehaaglijke gevoel dat dat leven fout was?

Het is inmiddels acht uur 's-ochtends. De muziek raast door mijn lichaam en vrienden omringen mij. Echte vrienden. Vriendschap die zo sterk is dat lange gesprekken niet eens nodig zijn. Eén blik is voldoende om te zien dat die persoon, vuilnisman of advocaat, dezelfde passie deelt als jij. Een passie die je nooit had kunnen vinden als jou niet was gestimuleerd je eigen weg te volgen vroeger. Een passie die ervoor zorgt dat bepaalde mensen, mijn subcultuur, in het weekend tot laat samenkomen om te genieten van de personificatie van deze tijd en generatie. DIT is noodzaak, DIT is wat telt en niemand gaat mij dit ooit afpakken. Het ultieme geluk wordt gevonden.

De Dj besluit tot een laatste toegift. Zijn keus is Das model van Kraftwerk, een 25 jaar oud nummer in een modern jasje en van mijn vaders favoriete band uit zijn jeugd. Ik kan de tranen nog net bedwingen en kijk nog eens tevreden om me heen. Naar mijn lotgenoten, mijn vrienden. Ergens ver weg in Amsterdam liggen mensen hun roes uit te slapen en hun burn-out af te wachten. Het is zondagochtend en ik sta op een technofeest op een boot in Amsterdam Noord, omringd door goede vrienden, allerhande blije mensen en ik heb het volledig onder controle. Die ene jongen die superstrak, kotsend en in paniek langs mij komt lopen is te vroeg begonnen aan dit avontuur. Hij kon het geluk niet aan. Mozes kwam immers ook met een grijze baard de tempelberg aflopen na zijn openbaring.

De elektronische geluidjes weerspiegelen het gevoel van mijn generatie. Wij hebben geen grote tegenslagen gehad, geen oorlogen. Iedereen is slechts een nummer en niets meer, maar wij zijn er trots op. Wij gaan straks tevreden de nieuwe week in, doen ons werk, schrijven onze papers en kijken weer uit naar het volgende weekend. We zijn onoverwinnelijk. Onaantastbaar.

This is my church
God is a DJ

http://klaasjacob.hyves.nl/blog/1473142/Das_boot/UUj_/