Huisje, boompje, feestje

De patatgeneratie is de generatie jongeren die alles heeft. De generatie die volop keuzes hebben in het leven, die onbezorgd kunnen genieten van hun leven. Jongeren worden vaak gezien als verwend en lui. Ze hebben niet hoeven vechten voor hun vrijheden, zoals hun ouders dat hebben moeten doen. Jongeren hebben geen idealen meer en gaan in het weekend lekker naar de klote. Maar het is ook de generatie die onder grote druk staat van de veeleisende maatschappij. Iedereen moet meedoen in die maatschappij, presteren, meedraaien. Je bent een loser als je buiten de boot valt.

Elk weekend gaan duizenden jongeren uit om even de zorgen van hun af te dansen, te socializen met mede feestgangers, een jointje te roken, een pilletje, een snuifje af en toe om vooral te genieten van de schaarse vrije tijd die ze hebben. Om vervolgens maandag gezond weer op te staan. De meeste jongeren willen gewoon huisje, boompje, feestje.

Voor alle niet housers hier twee deskundigen aan het woord, die naar mijn idee een hele goede beschrijving geven van de jeugd van tegenwoordig. Zodat iedereen de patatgeneratie eens wat beter kan begrijpen.

Theo van Leeuwen – filosoof
“In onze samenleving wordt de nadruk gelegd op jezelf presenteren. Je moet assertief zijn, je moet voor je moet voor jezelf opkomen, je moet altijd wat te zeggen hebben, een mening hebben. Dan is het ook wel eens fijn om even helemaal vrij te zijn en op te gaan in het grotere geheel. Dat is een heel diep verlangen van de mens. Als dat nooit aan bod komt, worden mensen somber. Een feest compenseert de druk van de maatschappij. De extase op een feest is een vorm van loskomen van de lasten die op je schouders rusten. Met alle gevolgen van dien, want je lichaam komt ook helemaal los: je danst, je beweegt, je energie gaat stromen.

Dancefeesten zijn absoluut hedonistisch, want alles is gericht op het bevredigen van zintuiglijke behoeftes. Gecontroleerd hedonisme is in dit verband een mooiere term. Dat houdt in dat mensen alleen wanneer het hen uitkomt hun genot najagen. Mensen gaan uit hun dak gedurende zo’n avond en maandagochtend gaan ze gewoon weer naar hun werk of naar school. In de jaren zeventig en zestig was dat anders. Veel jongeren raakten toen ook een beetje gemarginaliseerd. Ze gingen niet mee met de maatschappij en bleven blowen. Ze trokken zich terug of maakten een wereldreis met weinig geld. (..) Men heeft ingezien dat vluchten uit de maatschappij niet de goede weg is. Het heeft geen veranderingen teweeg gebracht. (..) Vluchten is taboe en je wordt niet voor vol aangezien als je niet meer deelneemt aan het maatschappelijk leven. Als je niet goed mee kan doen op de arbeidsmarkt of met een opleiding, dan ben je een loser. Het is niet fijn om bij de losers te horen, maar toch zo nu en dan afstand nemen van die competitieve, harde wereld.

Veel mensen geloven niet meer dat de wereld zal verbeteren. Ze zien dat alle bewegingen die de wereld beter wilden maken, ook veel ellende en oorlogen hebben veroorzaakt. Ze hebben een bepaalde scepsis tegenover grote verhalen en ideologieën. De dansende generatie heeft zoiets van: de wereld is zoals die is, dus laten wij in het weekend maar eens even helemaal loskomen van alles. Daar worden we zelf in ieder geval beter van.”

Ger Tillekens – socioloog

"Dance is gewoon eventjes de druk van de dag of van de week van je af gooien door te dansen. Elke jeugdcultuur heeft iets hedonistisch. Dance is een moderne vorm van hedonisme. Wat je overdag en in je eigen tijd doet, wordt strikt gescheiden. De dag na een feest kom je op je werk en zeg je “ het was een leuke avond,” en je doet gewoon je klus weer. Het is dus geen lifestyle, het is een staaltje discipline. In de hippiecultuur was je altijd een hippie en je was ook altijd een punker. Maar dance is een cultuur van stappen. Als je morgen een tentamen hebt, ga je niet naar een party. Maar als dat achter de rug is, ga je al die stress eens lekker van je af feesten. Het is agendahedonisme. Het leuke van dance is dat het vrolijk is. Punk had het idee van: we dansen op de puinhopen van het kapitalisme. Lang leve de anarchie! Maar het had altijd iets pessimistisch. Dance viert het leven."



Uit het geweldige boek “Door! Dance in Nederland” door Arne van Terphoven & Toon Beemsterboer